Położenie geograficzne

Wielkość i umiejscowienie Wysp japońskich wyznaczyły ludowi japońskiemu, szczególne miejsce zamieszkania. Cztery główne wyspy tworzące  archipelag- Hokkaido, shikoku, honshu oraz kyushu – i ponad trzy tysiące mniejszych rozciągają się łukiem od wierzchołka Sachalinu do południowego krańca Półwyspu Koreańskiego.

Obecnie Japonie, większa niż Anglia, ale mniejsza niż Francja, można uznać za kraj średniej wielkości. Położenie u północno wschodnich wybrzeży Azji zapewnia jej korzystną pozycję strategiczną. Japonia wykorzystuje zalety swojego położenia, by stać się potęgą morską, uzupełniając dzięki handlowi i żegludze dotkliwy brak surowców naturalnych niezbędnych dla nowoczesnego przemysłu. Jeszcze ponad sto lat temu, należałoby określić Japonie zupełnie inaczej. Pod względem wielkości była krajem dość dużym i pomyślnie się rozwijającym, ale równocześnie miała najgorsze, najbardziej peryferyjne położenie wobec ośrodka cywilizacji kontynentalnej. To co dziś uważamy za ubóstwo zasobów naturalnych, nie stanowiło wówczas problemu, ponieważ z punktu widzenia ówczesnej technologii Japonia posiadała pod dostatkiem ziemi, wody, słońca i ludzi. Historycznie zatem izolacja i stosunkowo bogata baza rolnicza, stanowiły dwie najbardziej charakterystyczne cechy położenia geograficznego Japonii. Umożliwiły one Japończykom stworzenie wysokiej kultury, powiązanej z kontynentalną, ale nie zdominowanej przez nią całkowicie.

Dla strefy wiatrów i deszczów monsunowych typowe było rolnictwo intensywne, oparte głównie na uprawie ryżu metodą nawadniania. Elementem wspólnym w rozwoju historycznym większości monsunowych krajów Azji była więc baza chłopska, charakteryzująca się wysokim stosunkiem liczby wieśniaków do liczby jednostek ziemi i wysokim udziałem produkcji rolnej w całości gospodarki.