Japonia

Do niedawna Japonia nie należała do głównych sił współtworzących historię świata. Na tym delikatnie zarysowanym łuku wysp nie zrodziła się klasyczna cywilizacja, która by narzuciła swój styl sąsiednim ludom. Japończykom przypadło w udziale życie na granicy dwóch wielkich, przeciwstawnych tradycji- chińskiej i zachodniej- i tylko swemu geniuszowi zawdzięczają, że osiągnęli wielkość i zachowali odrębność. Od VI wieku do połowy XIX Japonia pozostawała w zasięgu cywilizacji chińskiej lecz po 1954 roku gwałtowny pęd ku modernizacji spowodował, że znalazła się w stale rosnącej strefie wpływów zachodnich. W obu tych kręgach Japonia odegrała rolę ważną, choć niedecydującą. Na terenie Azji wschodniej, co najmniej od XIII wieku, Japonia zajmowała wysoką pozycję polityczną i kulturalną wśród krajów otaczających Chiny. Japończycy przejęli wiele elementów cywilizacji chińskiej: pismo, metody zarządzania, style w architekturze i sztuce, systemy filozoficzne i religijne. W każdej jednak z tych dziedzin wycisnęli własne piętno na tym, co przejęli, dzięki czemu zachowali własny odrębny styl kulturowy. W tysiąc lat później Japonia znalazła się w czołówce krajów wschodnioazjatyckich, które wstąpiły na drogę przystosowania się do cywilizacji zachodniej i tu z kolei powstała mieszanka kulturowa, która nosi wyraźne cechy własnego dziedzictwa historyczno-kulturowego.

            W pięćdziesiątych latach XIX wieku Japonia w oczach mieszkańców zachodu była mało znanym, zacofanym krajem, uparcie kryjącym się od ponad dwóch stuleci przed obcym okiem. Dziś natomiast jest trzecim z przemysłowych mocarstw świata pomimo tego iż świeżo w pamięci ma brutalną próbę ekspansji militarnej, w skutek której Japonia stała się pierwszym obiektem ataku atomowego.

            Wyniszczona wojną Japonia zdołała podnieść się z gruzów i obecnie jest państwem nowoczesnym w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. Jej historia kryje jednak wiele tajemnic.